Czy warto składać wizytę argentyńskim gauczom?

580 komentarzy

Tak, wiemy. Zorganizowane wycieczki fakultatywne pt. autokar, wspólny lunch o jednej godzinie z tłumem turystów obwieszonych aparatami, pozowane zdjęcia z lokalną atrakcją a’la miś z Zakopanego, są zupełnie nie w naszym stylu. Dlatego długo zastanawialiśmy się nad opcją jazdy z miejscowym biurem podróży na położone nieopodal Buenos Aires ranczo Santa Susana. Ostatecznie doszliśmy do wniosku, że trzeba jakoś ciekawie wypełnić czas w momencie, gdy niespodziewanie jeden z zaplanowanych uprzednio tripów nam odpadł (chcieliśmy skoczyć do Urugwaju, jednak gdy okazało się, że bilet na prom to dla gringos “jedyne” 900 zł od osoby, daliśmy sobie spokój).

Muszę przyznać, że nie żałujemy tej decyzji. Dlaczego?

watermarked-img_9971watermarked-img_9969watermarked-img_0080watermarked-img_9983

Pojeździliśmy konno

Jako pacholęcie pojechałam z wycieczką klasową do szkoły cyrkowej w Julinku. Każde dziecko mogło skorzystać z jakiejś atrakcji, więc jako miłośniczka zwierząt postanowiłam przejechać się na kucyku. Niestety zamiast uroczego Ponego otrzymałam jakaś otyłą, niesforną kobyłę, która strasznie się wierciła, doprowadzając mnie tym do spazmów i histerii. Była dla mnie za duża, zbyt humorzasta i zamiast przyjemności otrzymałam traumę na całe życie. W Santa Susana postanowiłam przełamać tę fobię i spróbować raz jeszcze. Argentyńskie konie okazały się strzałem w dziesiątkę. Posłuszne, spokojne, relatywnie niskopienne i wzbudzające sympatię na tyle, że udało mi się porzucić wszelkie lęki. Jedna uwaga – warto założyć wygodny (czytaj nie szpilki i spódnice) oraz łatwy do uprania strój (strasznie się kurzy). Z punktu widzenia zapalonych koniarzy nie są to żadne fajerwerki, ale dla amatorów takich jak my, wrażenia były wystarczająco pozytywne. Jeździcie grupą, można też sobie chwilę poszaleć samemu na lonży, ci co bardziej strachliwi wybierają zazwyczaj starodawną bryczkę. Niektóre konie są dość leniwe i potrzebna jest pomoc specjalisty do odciągnięcia ich od trawy i wymuszenia spaceru. Swoją drogą muszą tam mieć niezły ubaw patrząc na niewprawionych w bojach bladolicych – w Argentynie konno jeździ w zasadzie każdy, zwłaszcza w małych miejscowościach, gdzie np. dzieci “parkują” swoimi rumakami pod szkołą.

watermarked-dsc_0383watermarked-img_0034watermarked-img_0030watermarked-img_0164watermarked-img_0165

Zjedliśmy przepyszne steki 

Wtedy jeszcze jadłam mięso. Mało i rzadko, a jeśli już się na cokolwiek decydowałam, to na wołowinę. W postaci polędwicy. Dlatego to, co zaserwowali nam na ranczo, możemy uznać za absolutny miód w gębie. Perfekcyjnie przygotowane steki, dla każdego wedle uznania, z wyjątkowo szlachetnego mięsa. Co ciekawe, na miejscu poznaliśmy wegetariankę z Teksasu, która postanowiła sobie zrobić “post”. Uznała, że skoro jest w Argentynie, grzechem byłoby nie skosztować w zasadzie najlepszego rodzaju wołowiny na świecie. Cóż, elastyczność poglądów prawie tak perfekcyjna jak u współczesnych polityków. Bez względu jednak na czystość jej sumienia muszę przyznać, że skoro zdecydowała się zgrzeszyć, to wybrała sobie ku temu idealne miejsce. Asado, czyli grill po argentyńsku, to klasa sama w sobie. Oprócz pożywienia dla drapieżników otrzymaliśmy również wypiekane na miejscu, warzywne empanadas oraz deser w postaci budyniu, oczywiście o smaku dulce de leche.

watermarked-img_0036watermarked-img_0043

Obejrzeliśmy pokazy akrobacji gauczów

Na początek ciekawostka. Otóż oprócz osiągnięcia perfekcji w tańczeniu tanga, Argentyńczycy są podobno mistrzami jazdy konnej. Czołówka najlepszych graczy w polo pochodzi właśnie z tego kraju. Wieść gminna niesie, że to kwestia warunków treningowych i oczywiście rodzaju koni. Musze przyznać, że to, co nam pokazali, było naprawdę sztosem. I gdyby te ich pokazy obrać z “podpubliczkowych” działań to nawet powiedziałabym, że 5 na 5. Jednym z popisowych numerów jest trafienie w zawieszoną na specjalnej bramce obrączkę. Jeździec próbuje tego dokonać stojąc na pędzącym koniu, w dłoni dzierżąc coś w rodzaju szpiczastego ołówka. Nie wszystkim się ta sztuczka udaje, ale gdy szczęśliwiec trafi tłum wiwatuje, on zaś w nagrodę może wybrać sobie damę, której skradnie pocałunek. Zazwyczaj wskazuje na 80letnią mieszkankę Nevady z 40kg nadwagą i wtedy gawiedź rechocze.

watermarked-img_0093watermarked-img_0110watermarked-img_0121watermarked-img_0125watermarked-img_0128watermarked-img_0133watermarked-img_0149

Skorzystaliśmy z fastfoodwej opcji “wielkiej dolewki”, tylko z winem w roli głównej

Pyszne, domowe, delikatne wino, serwowane w dopełnianych co chwila karafkach. Niektórzy skupili się na nim aż nadto, w zasadzie jakby tylko napitki ich interesowały w czasie wycieczki. Jak na przykład załączony na zdjęciu Irlandczyk (tak, zgodził się na rozpowszechnianie swojego wizerunku) , który opróżniając jeden galon już łapał za drugi (a później za panie kelnerki, którym usilnie wciskał dolary za staniki). My krążyliśmy między stołami, z kieliszkami w dłoniach, oglądając różne pokazy wokalno-tanecznego folkloru, przewidziane w czasie fiesta gaucha. Prawdę mówiąc było znacznie mniej paździerzowato, niż się spodziewałam. A show tanga niewiele różnił się od tych, które widywaliśmy nawet na najbardziej artystycznych ulicach Buenos Aires.

watermarked-img_0061watermarked-img_0072watermarked-img_0074

Otrzymaliśmy sporą dawkę wiedzy na temat historii regionu

Przewodnik mówił po angielsku i hiszpańsku, więc jak dla mnie idealne połączenie (zwłaszcza, że mam często problem ze zrozumieniem ludzi, dla których język Szekspira nie jest tym rodzimym). Opowiadał bardzo ciekawie, obrazując historie licznymi gadżetami (np. zasuszonymi byczymi jądrami, hell yeah) i fotografiami. Naprawdę przenieśliśmy się w czasie i w fajny sposób przyswoiliśmy kompendium informacji o argentyńskich kałbojach.

watermarked-img_0038watermarked-img_9965watermarked-img_9967

Reasumując – dzień spędzony na argentyńskiej estanci nie jest dniem straconym. Owszem, nie powiedzielibyśmy, że uplasował się w naszym TOP 5 podróżniczych wrażeń (jak np. wypad pod Wodospad Iguazu), ale na pewno żałowalibyśmy odpuszczenia sobie takiej okazji. Sądzę, że jeśli nie macie do końca skrystalizowanych planów wycieczkowych, a chcielibyście lepiej poznać specyfikę tego regionu, wycieczka do gauczów będzie fajnym rozwiązaniem. Adios!