Magiczna trasa do Mallaig

11 września 2016 by DosVagabundos 3 640 komentarzy

Mallaig, liczące około 800 osób miasteczko portowe w zachodniej Szkocji. Niby nic wielkiego (dosłownie i w przenośni), a jednak coś sprawia, że w tamtejszym powietrzu czuje się magię. Niespieszne, o biało – niebieskich rysach, z kilkoma zajazdami gotowymi na przyjęcie turystów chcących przedostać się na Wyspę Skye. Oczywiście w mojej głowie jawiło się również jako idealne tło dla ekranizacji jakiegoś wciągającego kryminału i miewałam momenty roztaczania wizji uczestnictwa w wartkim śledztwie. Większość ludzi jednak, jak mniemam, będzie się w nim po prostu napawała błogim nicnierobieniem w oczekiwaniu na prom, który przedostanie ich ku dalszej części szkockiej podróży. Prowadząca doń trasa z Glasgow jest natomiast przeżyciem, które do końca życia zachowacie w głowie, w szufladce pt. “najpiękniejsze wspomnienia”.

Na sam koniuszek Highlandów ruszyliśmy z Glasgow. Biedny Sebek przeszedł niezły chrzest bojowy w przestawieniu się do jazdy z kierownicą po prawej stronie, ponieważ wystartowaliśmy w ścisłym centrum komercyjnej stolicy Szkocji. Oszukiwać nie będziemy – nastręcza to nieco problemów, zwłaszcza na rondach, więc jeśli jedziecie większą grupą, to żadne tam ciągnięcie zapałek – wybierzcie najlepszego kierowcę, żeby sprawnie ogarnął to wyzwanie. Za miastem sprawa jest znacznie prostsza, albowiem na niektórych odcinkach większości tras nie ma absolutnie nikogo i można jechać dziesiątki kilometrów prostą drogą, napotykając jedynie piękne widoki.

Naszym pierwszym przystankiem tej jednodniowej wycieczki było Luss nad Loch Lomond. Mimo iż zostaliśmy przywitani urwaniem chmury, zauroczyło nas bez reszty. Co więcej – okazało się, że takich miejsc mieliśmy na swojej trasie odwiedzić znacznie więcej. Ale uwaga, jest to dość zgubne dla turystów ograniczonych czasowo. Wysiadasz z samochodu i tylko czekasz, aż sympatyczna staruszka zaprosi Cię na kruche ciasteczka z konfiturą, a jej mąż drwal zaserwuje herbatę z prądem. Wchodzisz w ten sposób do Narni pełnej widoków przywodzących na myśl ilustracje z książek dla dzieci. I nagle okazuję się, że spędzasz tam zamiast 20 minut, 4 godziny, nie zdążasz na wykupiony prom i cały Twój misterny plan…Dlatego be aware. Odwiedzanie szkockich miasteczek grozi zagubieniem się w czasoprzestrzeni.

Z uwagi na powyższe taka pogoda nas w gruncie rzeczy ucieszyła – szybko ruszyliśmy w dalszą trasę, mając cichą nadzieję, że w końcu wyjdzie słońce i kolejne postoje będą bardziej owocne. Strategia okazała się połowicznie dobra, ponieważ gdy wysiadaliśmy celem zrobienia milionowego zdjęcia w jakiś 80% przypadków zbierały się nad nami chmury i moczyły po raz kolejny do suchej nitki, zupełnie jak w kreskówkach. Z drugiej zaś strony byliśmy zmuszeni do zrezygnowania z długiego zwiedzania, dzięki czemu wyrobiliśmy się mniej więcej z planem.

W kolejnym punkcie postoju, Inveraray, musieliśmy się zmagać z jeszcze bardziej sążnistym deszczem, dlatego bardzo dokładnie zwiedziliśmy lokalne punkty z whiskey oraz posililiśmy się pysznym fish & chips. Nieco jednak podłamani faktem, iż nie było nam dane wystarczająco dokładnie obejrzeć tego położonego w hrabstwie Argyll and Bute miasta królewskiego, a dokładnie jego imponującego zamku (ze względu na odbywającą się w nim imprezę z zaproszeniami) znowu dość szybko ruszyliśmy w dalszą trasę. I gdy prawie zaczęliśmy narzekać na niezrealizowanie planu zgodnie z założeniami, naszym oczom ukazał się widok jak z Alicji w Krainie Czarów. Otóż opuszczając miasto będziecie musieli wjechać na mały mostek. Gdy staniecie na jego szczycie, zobaczycie wspomniany zamek oraz otaczające go ogrody z takiej perspektywy, że wpadnie Wam natychmiast do głowy pomysł produkowania pocztówek na masową skalę. Legen- wait for it- dary view.

Rozanieleni ruszyliśmy dalej, nie mając pojęcia, że zobaczymy jeszcze to:

Trasę tę pokonywaliśmy mniej więcej w tempie kilometr na godzinę. No ale sami powiedzcie, czy da się nie wysiadać i nie uwieczniać takich widoków? No raczej, że nie. Oprócz krajobrazów nasza uwagę przykuwały też m.in. kolejne zamki lub ich ruiny, także żółw przegoniłby samochód 10 razy. Niestety nagle zaczęło się ściemniać, a my mieliśmy do “odhaczenia” jeszcze jeden punkt, więc docisnęliśmy gazu. Chcieliśmy zobaczyć Glenfinnan, a konkretnie położony nieopodal 21 przęsłowy wiadukt kolejowy, który w połączeniu z niesamowitą górską scenerią zachwyca do tego stopnia, że stał się plenerem kilku filmów. Ciekawe kto zgadnie jakich? Podpowiem tylko, że jeden opowiada o chłopcu z różdżka i w okrągłych okularach. Anyway. Więcej atrakcji, poza wzniesioną w 1815 roku wieżą, będącą pomnikiem Szkotów walczących w powstaniu Jakobitów, nie ma, także jakoś dużo czasu wyjątkowo nie trzeba sobie rezerwować. Najważniejsze jednak, że zaprzestaliśmy kompulsywnego robienia zdjęć, bo dotarlibyśmy do Mallaig w 2026 r.

Do punktu docelowego tej wycieczki dojechaliśmy na sam wieczór. Nasz hotel okazał się bardzo przytulnym lokum, ze skromnymi, acz czystymi pokojami, pachnącym drewnem i skórzanymi obiciami barem, miejscem kominkowym i głębokimi fotelami, w których można się było, trzymając w mapę z rozrysowanym planem na kolejne dni, błogo zatopić. Gdy wieczorem poszliśmy odwiedzić port, temperatura spadła do tego stopnia, że przywdzialiśmy zimowe kurtki i czapki, tak bardzo pizgało złem. Swoją drogą szkocka aura jest na tyle zmienna, że jednego dnia zasuwasz w cienkim t-shircie, by po 24h założyć puchówkę. Warto o tym pamiętać analizując potrzebę wykupienia bagażu do nadania. Staliśmy więc sobie okutani jak na Syberię w tym porcie i czuliśmy się absolutnie malutcy wobec bezkresu wody, jaki ukazał się naszym oczom. Rano z tego samego miejsca, wyruszyliśmy zaś promem na Wyspę Skye, ale o tym już w kolejnym poście.